Prej 15 vitesh i paralizuar në varfëri ekstreme, Sidrit Bejleri e surprizon me shtëpinë e re

15 vite më parë jeta e Nazif Llapushit ndryshoi një herë e përgjithmonë. Ai ishte duke punuar tokën, kur papritmas u rrëzua.

63-vjeçari qëndroi për 5 orë qëndroi i shtrirë në tokë, duke thirrur për ndihmë. Këmbët e trupi nuk i përgjigjeshin.

Që prej asaj dite, ai ka kaluar një kalvar dhimbjeje dhe sfilitjeje.

Nazifi jeton në një fshat të thellë të Gramshit, në Holtas, në rrëzë të malit. Atje ai është ngujuar prej 15 vitesh në regjim shtrati. Si pasojë e rrëzimit, muk mund të lëvizë këmbët, duart, thuajse asgjë.

Historinë e tij të trishto, Nazifi e tregoi në emisionin “Shqiptarët për shqiptarët”.

Duke treguar gjendjen e tij, Nazifi thotë:

Kam 15 vjet që qëndroj shtrirë, në krevat… i paralizuar nuk lëviz. Kam dhimbje tek kyçet e këmbët, duart nuk i lëviz dot… rri kështu, vetëm në këtë krah. Ta mendosh qysh si ka ma ardhur në këtë ditë. Kam qenë duke punuar tek toka dhe përnjëherë, rash në tokë. Kam ndenjur 4-5 orë në tokë atje, derisa erdhën dhe më gjetën. Kam shkuar në spital dhe ndenja 15 ditë atje. Doktori më tha kjo sëmundje njëherë në 100 vjet bie… më ra mua."

Por, sikur të mos i mjaftonte sëmundja, zotit Llapushi i duhet të shkojë edhe në spitalin që e ka dy orë larg nga fshati.

Fatmirësisht, banorët e zonës janë solidarizuar me të dhe e kanë marrë përsipër që të mblidhen së bashku për ta ndihmuar.

Ata vijnë në banesën me qira ku jeton Nazifi dhe e mbajnë në krah me një barrelë. E lidhin me litar dhe më pas në krah për orë të tëra.

Emisioni “Shqiptarët për Shqiptarët” vendosi që ta ndihmojë Nazifin. Stafi i emisionit shkon në banesën e 63-vjeçarit për ta dërguar atë në Tiranë për një vizitë mjekësore.

Nazifi mbërrin në kryeqytet dhe kryen të gjitha analizat. Me mbarimin e analizave ai pret të shkojë sërish në banesën e tij.

Nazifi shprehet:

Kam tre ditë që kam ardhur këtu. Më kanë bërë rezonancën, skanerin e kokës… do marr ilaçet dhe pres të marr një recetë e të mjekohem. Këtu mirë kam qenë, por nuk e di sesi do shkoj sërish atje lart. Por kështu është jeta, ca rrojnë ca vuajnë. Nuk e di sesi do shkoj lart në banesë."

Por shqiptarët kanë përgatitur një surprizë të madhe për Nazifin.

Ai i hipën makinës dhe kujton se është duke shkuar drejt shtëpisë, por në fakt e pret Sidrit Bejleri që ndodhet në një shtëpi të re në Gramsh, mjaft afër spitalit. Në duar ka çelësat e shtëpisë.

Ai pret Nazifin dhe familjen dhe i tregon 63-vjeçarit lajmin e madh. Shtëpia ku ai ndodhet është tashmë e tij.

Sidrit Bejleri: Me urdhër të shqiptarëve dhe Elvis Naçit, jeni të urdhëruar që të qëndroni këtu përgjithmonë.

Nazifi përlotet thellë dhe thotë se nuk e priste.

Beljeri: Mos qaj mor burrë, përse qan

Nazifi: Nuk e prisja

Beljeri: Se prisje fare? As kur hyre këtu nuk e prisje?

Nazifi: Rrofshi shumë… nuk di ç’të them

Bejleri: Kemi patur mundësi me e bërë këtë dhe e bëmë me shqiptarët. Nëse do kishim mundësi me të heq sëmundjen, do e kishim bërë. Secili e ka pa si kontribut me e bo këtë punë për ty.

Nazifi: Shumë shumë faleminderit. I falënderoj të gjithë shqiptarët që kontribuuan për mua.

Bejleri: Dashtë Zoti të bëjmë dhe një krevat me rrota që të jetë i manovrueshëm. Ke një oborr të vogël atje, për të dalë.

Nazifi: Një mijë dita juve, Elvis Naçit dhe shqiptarëve. Nuk e prisje, të drejtën iu them. Po mendoja sesi do ngjisja malet, qysh dhe erdha. Nuk e harroj kurrë këtë nder të madh…