Revista gjermane “Der Spiegel” në një artikull të vetin ka shkruar se në një kamp në Shqipëri ndodhin gjëra të tmerrshme. Sipas kësaj gazete personat që jetojnë në një kamp 35 kilometra larg Tiranës u nënshtrohen torturave çnjerëzore si prerja e fytit me thikë, thyerjet e duarve, nxjerrje e syve me gisht dhe prerje e gojës.
Po ashtu revista javore gjermane shkruan më tej se ata që largohen nga grupi i “kultit” që praktikon këto gjëra të tmerrshme brenda kampit torturohen dhe u nënshtrohen traumave psikologjike. Në artikullin e saj revista gjermane shkruan se ka folur me 15 antëtarë të këtij grupi dhe se kampi në të cilin mbahen 2.000 anëtarë është 50 herë më i madh se një fushë futbolli.
Personat që jetojnë në këtë kamp nuk lejohen të mbajnë telefona, të shikojnë televizor dhe as të shikojnë kalendarin. Në një vend në veriperëndim të Shqipërisë, vihet re një numër i madh burrash dhe grash që jetojnë së bashku në një kamp, janë të zënë duke u përgatitur për të rrëzuar regjimin iranian.
Më shumë se tre herë në javë ata praktikohen duke thyer duart, duke nxjerrë sytë me gishta, presin faqet nga këndi i gojës në drejtim të veshit. Kjo është të paktën historia e thënë nga një ish-anëtar i grupit.
Kampi i cili përafërsisht është sa 50 fusha futbolli, është i rrethuar nga gardhe të larta. Kampi ndodhet vetëm 35 minuta larg nga Tirana. Njerëzit që jetojnë në atë kamp jetojnë brenda një kapsulë kohe. Ish-anëtarët e grupit raportojnë se shumica e 2 mijë banorëve të kampit nuk e kanë të lejuar të posedojnë telefona celularë, ora pao kalendarë, edhe pse anëtarët e organizatës që veprojnë në kamp i mohojnë këto akuza.
Deklarata e Mostafa Mohammadi, një 61-vjeçari iranian:
Babai i saj, që jeton në Kanada, thotë se ajo është duke u mbajtur në kamp në vullnetin e saj, prandaj ka kaluar disa muaj në Shqipëri vitin e kaluar.
Gjatë një takimi atje, ai tha:
Ashtu si të gjithë në kamp, Somayeh Mohammadi është anëtar i Muxhahidëve të Popullit, një grup opozitar iranian dikur militant që u rendit nga Shtetet e Bashkuara dhe Evropa si një grup terrorist deri në vitin 2012.
Megjithatë, këto ditë, disa anëtarë të administratës së Presidentit të SHBA Donald Trump po mbështesin grupin, zakonisht të njohur me shkurtimin MEK. Si administrata ashtu edhe MEK, në fund të fundit, duan të shohin fundin e regjimit aktual në Iran dhe tani që grupi ka mbështetjen e Uashingtonit, muxhahidini me sa duket shpreson se koha e tij ka ardhur më në fund.
Për pothuajse 30 vjet, disa mijëra anëtarë të Muxhahidëve të Popullit jetuan në mërgim në Irak, por në vitin 2013 shumë prej tyre u shpërngulën në Shqipëri. Dhe që nga viti 2017, shumica e grupit ka jetuar në kampin e izoluar pranë Tiranës.
Rritje Ndikimi
Që kur grupi krijoi dyqan në Shqipëri, gjithsesi, gjithnjë e më shumë anëtarë kanë dezertuar. Disa tregojnë tregime të torturës me përvojë në kamp dhe në seancat e grupeve në të cilat anëtarët janë të detyruar të hapin për fantazitë e tyre seksuale. Gratë thuhet se janë detyruar të mbajnë shami koke. Dhe të gjitha ndodhin në emër të një udhëheqësi fantazmë me emrin Masoud Rajavi, i cili nuk është parë që nga viti 2003. Në të vërtetë, nuk është edhe e qartë nëse ai është ende gjallë.
Banorët e kampit janë vetëm një pjesë e lëvizjes, e cila udhëhiqet nga Maryam Rajavi, gruaja e udhëheqësit të zhdukur. 65-vjeçari shkon në mes të Shqipërisë dhe zyrës së saj në Paris, nga e cila udhëheq grupin politik të grupit, Këshilli Kombëtar i Rezistencës së Iranit (NCRI), i cili është aktiv në Evropë dhe në SHBA.
NCRI është strukturuar si një lloj të qeverisë së përkohshme, të gatshëm për të marrë përsipër në Teheran sa më shpejt që regjimi aktual është rrëzuar dhe grupi ka zyra në shumë qytete kryeqytet, duke përfshirë një në Uashington jo shumë larg Shtëpisë së Bardhë. Në Berlin, NCRI ka një zyrë në lagjen Wilmersdorf, e vendosur vetëm në jugperëndim të qendrës së qytetit. Lëvizja në Gjermani ka vetëm disa qindra anëtarë, por ka disa mijëra anëtarë në mbarë botën.
Dhe ata kanë provuar të jenë lobistë të aftë, pasi kanë fituar mbi mbështetësit me ndikim në vitet e fundit. Sekretari amerikan i transportit Elaine Chao, këshilltari i sigurimit kombëtar John Bolton dhe Giuliani kanë folur të gjithë në ngjarjet e NCRI dhe ata e shohin të gjithë grupin si një alternativë të besueshme ndaj regjimit aktual në pushtet në Teheran.
Por kush janë aleatët e Trump brenda kampit të fshehtë? Dy statuja luani ruajnë portën e madhe hekuri në hyrjen e kampit dhe rojet thirren "Jo, jo!" nëse ndokush ndalet para. Tre burra dalin nga porta dhe refuzojnë t'i përgjigjen çdo pyetjeje, duke premtuar se kërkesat e intervistës do të përgjigjen në ditën e ardhshme.
Gënjeshtra, manipulimi dhe frika
Natyrisht, është e pamohueshme se regjimi në Teheran dhe Muxhahedini i Popullit janë të angazhuar në një luftë propagandistike dhe duhet të priten gënjeshtra nga të dyja palët. Por DER SPIEGEL ka folur me 15 ish- banorë të kampit, disa prej tyre për disa orë -dhe historitë e tyre janë kryesisht të qëndrueshme në pikën më të rëndësishme: Organizata është në thelb një sekt që është vështirë të shpëtohet.
Gholamreza Shekari, një burrë i hollë 50-vjeçar, thotë se kaloi 27 vjet si anëtar i Muxhahedëve të Popullit, duke shtuar se "fytyra publike e organizatës është liberale. Ndërkaq, brenda vendit funksionon me anë të gënjeshtrave, manipulimeve dhe frikë."
Shekari ra në grupin e luftëtarëve si një 20-vjeçar, ashtu si edhe shumë të tjerë me sa duket përmes premtimeve të rreme. Në vitin 1988, gjatë konfuzionit të Luftës Iran-Irak, ai iku nëpër kufirin e Irakut, ku u takua me anëtarët e Muxhahidëve të Popullit.
Ai i besoi ata. Më vonë, thotë ai, ata morën dokumentet e tij dhe i thanë atij se nëse ai do të dilte nga grupi, ai do të përfundonte në një burg të Irakut për tortura. Një zëdhënës i organizatës e hedh poshtë kërkesën si një "skenar film qesharak dhe fiktiv".
Shekari shton:
Pretendimet se luftëtarët janë ndaluar të mbajnë kontakte me familjet e tyre janë "gënjeshtra të pabaza", thotë organizata. Shekari thotë se ai pyeti në mënyrë të përsëritur kur ai do të lejohej të largohej. Por kjo doli të jetë një gabim. Sipas Human Rights Watch, organizata filloi torturimin e anëtarëve që donin të largoheshin nga grupi ose që kërkonin pyetje kritike në mesin e viteve 1990.
Shekari shton më tej:
Pas një jave, thotë ai, këmbët e tij të ulta ishin plotësisht të zeza. Ai i rrotullon xhinët e tij për të zbuluar plagët që mbulojnë këmbët. Në fund të fundit, thotë ai, udhëheqësi Masoud Rajavi mblodhi të gjithë ata që ishin torturuar.
Shekari:
Grupi mohon kërkesat e torturës
Kur ballafaqohet me këto akuza, zëdhënësi i kapitullit gjerman të organizatës thotë se "as në vitet 1990, as para apo pas, grupi i mbajti anëtarët e tij të burgosur apo torturuar ata". Përkundër gjithçkaje, Shekari mbeti me organizatën edhe për 23 vjet, gjë që më së miri mund të shpjegohej si rezultat i shpëlarjes së trurit. Vetëm në Shqipëri i lejonin të tjerët.
Pikëpamja e luftës
Pamjet e atyre që kanë dalë nga organizata e bëjnë të tingëllojë si grupi është vazhdimisht në bazë të luftës. Tetë banorë flenë në çdo dhomë dhe ata duhet të ngrihen mes orës 4:30 dhe 5:00 të mëngjesit. Përveç luftimit të trajnimit, ata gjithashtu kujdesen për projektet e ndërtimit në kamp. Dezertorët gjithashtu thonë se rreth një mijë anëtarë punojnë në të ashtuquajturën "ndarje kompjuterike", duke pretenduar se përdorin llogaritë e rreme për të postuar propagandë pro-organizative në Twitter dhe Facebook. Të tjerë, thonë ish-anëtarë, përdorin telegramin e shërbimit të dërguar për të tërhequr rekrutë të rinj iranianë për t'u bashkuar me ta në Shqipëri.
Zëdhënësi i grupit që pretendon se organizata po drejton një fabrikë trokitjeje janë thjesht një "përpjekje për të fshehur llogaritë e rreme që i përkasin regjimit iranian".
Ish anëtarët e grupit thonë se ka rreth 200 komandantë në kamp dhe ndonjëherë lexojnë një letër nga udhëheqësi i tyre i zhdukur, duke përfshirë fjali si: "Mos kini frikë, fitorja është e jona, ne do të jemi në Iran".
Pyetja se pse qeveria shqiptare toleron grupin iranian në vendin e tyre është ajo që Ministria e Brendshme në Tiranë nuk është e gatshme të përgjigjet. Por dokumentet e qeverisë amerikane e bëjnë të qartë se pse Muxhahadin e Popullit përfundoi në Shqipëri në radhë të parë.
Pas rënies së Sadam Huseinit në vitin 2003, situata u bë gjithnjë e më e rrezikshme për ta. Gjatë kohës së saj në detyrë, Sekretarja e Shtetit Hilari Klinton ndihmoi në gjetjen e një zgjidhjeje së bashku me Kombet e Bashkuara dhe përfundimisht Shqipëria ra dakord të pranonte një numër anëtarësh të grupit. Në këmbim, SHBA dhuruan 20 milionë dollarë për Agjencinë e Kombeve të Bashkuara për Refugjatët dhe u zotuan për ndihmë zhvillimore për Shqipërinë.
